Kanınla bağlandığın kansız insanlar.
Ailem dediklerinin ailesi misin?
Canından geçeceğin bencil varlıklar.
Sen sevdigin kadar sevilmiş misin?
Gerçeğin ruhuna verdiği acı.
Acıyı tatdıkca nefret edersin.
İşte bu bitişin başlanğıcıdır.
O sağlam ruhunun son anlarıdır.
Nefretin ruhunda açdığı leke,
İşte o içindeki boşlukla yüzleş.
O senin en yakın arkadaşındır.
Yaşarken ruhunun haykırışıdır.
Boşlukda biriken düşüncelerin.
İçindeki mutlulugu tek tek parçalar.
Eskiden ailene duyduğun nefret,
Şimdi sana dönmüş yüzüne bakar.
“Artık yaşamanın ne anlamı var?”
Diyerek kendine hergün sorarsın.
Yaşamın ateşi sende sönünce,
“İntahar etsem mi?”-diye sorarsın.
Sonunda İntihar tek ve son çaren.
Kanında boğulmak istersin ansız.
O kadar bıktın ki, mektub yazmadan,
Yaşamı noktalamak istersin ansız.
Ama ben korkarak yazdım bu şiiri.
Titreyerek bitirdim son cümleleri.
Mektubumu örterek aldığım soluk,
Önümde uçurum, Arkamda boşluk!
