Görsən ki, qaranlıq çökür aləmə,
Görsən ki, axşamdı…
fikir eləmə.
Bir uçuq yuxudu gecənin boyu
Nə qədər imkan var
rahatlan, uyu…
Qəflətən bir çağa salar hay-həşir
Səhər – körpəsidi doğan Günəşin.
Onu ovutmağa tələsər hamı,
Beləcə, salarlar yenə axşamı.
Təzədən qaramat basar dünyanı,
Hanı doğan Günəş?
körpəsi hanı?
… Görsən hər tərəfdən əlin üzülür,
Görsən üşüyürsən…
yandır özünü…
YUXU DƏRMANI
(“Ərzi-əsri-hal-namə”dən)
…Həə, əzizlərim,
uşağın asfalta düşən
çörəyi öpüb gözü
üstünə qoymağına –
nağıllardakı kimi – 3 gün,
3 gecə kövrələndən
sonra üz tutdum
psixoloqa. Xanımın
tıxacdan verdiyi
suallara könülsüz
“hə-hı” elədim.
Psixoloq bu dəfə
kimyəvi biliyimi
yoxlayıb, ardınca 1 şeir
deməyimi xahiş elədi.
İstədim, “Uşaq və
buz”u deyəm,
fikirləşdim, qadın
seansı uzadar. Keçdim
öz yaradıcılığıma.
“Görsən üşüyürsən,
yandır özünü!” –
gözucu baxdım ki,
psixoloq aglayır. Qəfil
ayağa durub:
“Yandıracam bir gün!”
dedi. Xanımı güc-bəla
sakitləşdirib çıxdım…
Küçədə yerə düşən
çörəyi öpüb gözü üstə
qoyan uşağı axtarıram.
Onu öpüb gözüm üstə
qoyacam…
