Aydan Nağıyeva. Aşk’ın rengi

 Aydandan Türkiyə türkcəsində hekayə  

Var olmayan bir ülkenin hiç yaşanmamış zaman dilimindeydi her kes. Hayat hiç olmadığı kadar duraksızdı. Her şeyin her şeyi yaşadığı anların birinde görünmez bir yolun üzerinde gidiyordu kalp. Tarifi olan bir acıyı tarifsizce yaşıyordu sanki.

Çok düşündü. Önce düşünmenin ne olduğunu düşündü. Sonra düşünmeyi düşünürken düşünmenin anlamına varamayacağını anladı. Ama hala cevapsız sorular geziyordu aklında. Aniden tiz bir bağırtı ayırdı onu kendi dünyasından. Bu sadece çok zarif ve naif görünen bir kadının aniden içindekini dökerek herkesi silkeleyen bağırtısı olabilirdi diye düşündü önce. Sonra sesin Kırmızı gülden geldiğini gördü. Baktı uzun-uzun ona. Ama olmadı. İçi bir garip oldu, daha ileriye gidemedi. Kör müsün, sen?- diye tiz bir sesle bağırdı tekrar gül. Sessizlik… Gül önce Kalbin ona onu umursamadığını göstermek için cevap vermediğini sandı. Her daim güzelliği ve çekiciliği ile övünen Gül bu küstahlığı görmezden gelmeye karar verdi. Aslında rezil olmaktı tek korkusu ama- Pekala, kör değilsin, değilsin de beni görmekten seni ne alıkoydu?- diye çıkışı verdi hemen. Aşk- dedi kalp.

-Aşkmı? Onun burada ne işi var? Şimdi anlıyorum. Aşk en son bir kalbe uğradığın da kalbin günlerce gözyaşı döktüğünü hatırlıyorum.

Sessizce baktı kalp, ama hayır olmuyordu-Aşk, bana bir tohum getirdi, sonra içime gömü verdi. Ara dedi bana. Rengimi ara dedi. Bulduğunda acın geçecek.

O zaman doğru yerdesin, Aşkın rengi kesinlikle benim- dedi Kırmızı gül. Bir aşkı bir gülden daha iyi hiç bir şey temsil edemez. Kırmızı istekdir, arzudur, aynı anda bağrıyanık bir kır lalesidir. Aşk kırmızıdır.

Bir dakika, bir dakika- diye bir ses böldü gülün sesini. Turuncu tüyleriyle parlayan bir Kızılgerdandı bu sesin sahibi. Turuncudur aşkın rengi. Turuncu bir ateşe yaklaşmak gibidir aşk cesaret ister, ama yaklaşınca da o sıcağının verdiği mutluluğa, güvene bağımlı olursun, ayrılması zordur-dedi Kızılgerdan tüm güzelliği ile.

Bu küçük söyleşiye Yeşil Çınar katıldı aniden. Noluyo burda? Bu sesler de ne? Aşk- dedi kalp.

-Aşkmı? Aşkın uğradığı en son kalp paramparça olmuştu, çok güzel bir kalpti halbuki.

-Rengimi bul dedi bana Aşk.

– Ne var burada? Tabiki de yeşil. Tüm canlılara en uyumlu bir diğer can ancak doğadır. Aşk da öyledir, zıt veya aynı olmak önemli değil, önemli olan birbirini tamamlayıb uyumlu olmaktır. Bak üzerime, yazılarıma bak. Çınarları uzun ömürlü yapan onların üzerine kazınan aşklardır. Her aşk yeni başlangıç verir onlara.

-Bilemiyorum, Çınar. Aşk onu bulunca anlayacaksın dedi, ama…

-Neyi anlayacakmışsın? Aşk işte boş-boş konuşuyor- diye masmavi gökyüzü kesti Kalbin sözünü-Pardon, istemeden kulak misafiri oldum. Sevgili kalp, sana tüm içtenliğimle söylemeliyim ki, aşkın rengi kesinlikle mavidir. Aşk iki canın birbirine yansımasıdır. Tıpkı mavi göğün okyanuslara yansıması gibi. Bir mehtap gibidir aşk. Ay en derin hançerini gökden çekip suya saplar her akşam. Aşk o hançere mehtap deyib derin-derin ayın suyun yüzeyindeki gölgesini izleyendir.

Belki haklı olabilirsin, ama aşkın rengi ben olmadan olmaz. Aşkın rengi sarıdır. O mehtabı yaratan Ayın hançerini de, vurgun-vurgun izlenen gündoğumu ve batımını da yaratan benim. Sarı aşkın enerjisi, mutluluk kaynağıdır-dedi Güneş.

Tartışmaya başladı doğa bir anda. Sonra bir şey oldu. Gökyüzü çok incindi, ağlamaya başladı, Güneş çok öfkelendi, daha çok ışık saçdı bu öfkeyle, Ağaçlar ve Güller başlarını pervasızca umursamaz şekilde salladılar. O anda oldu işte her şey. Her yer kibir, öfke ve hüzün doluydu. Ama kalp farklı hissediyordu. O gelmişti çünki. Ilık Gökyüzünde tüm varlığın güzelliğiyle yaranmışdı Gökkuşağı. Öyle renkli, öyle güzeldi ki. Kalp ona baktı, baktıkça vuruldu, vurgunluğu onu muhtaç yaptı. Bir şeyler yeşerdi içinde. Korkulan, ama kaçınılmaz olan oldu… Aşk onuda esir aldı…