Qardaşxan Haqqarar. Ruhum – bal arısı, şeh içindəyəm

Yaz ətri burnuma haradan gəlir?

 

Kiçik çillə deyil, hava sazaqdı,

Hələ fevrala var, mart da uzaqdı.

Onda, türkün sözü, bu nə tuzakdı,

Yaz ətri burnuma haradan gəlir?

 

Ya mən havalıyam, ya hava xəstə,

ya da məzə könlüm təzə həvəsdə.

Böyük çillə ilə nəfəs-nəfəsdə

yaz ətri burnuma haradan gəlir?

 

Deyirəm yazdığım hər misra elə

bir yaz havasına bürünüb gələ.

Bəlkə “Pəncərədən daş gəlir” belə

Yaz ətri burnuma haradan gəlir?

 

Ruhum – bal arısı

 

Alaqaranlıqda ağ çiçək sanıb

qonur bal arısı axşam şehinə

Başımı çiyninə qoyuram

ruhum

batır saçlarının çiçək tozuna

Çəkir şirəsini gülüşlərinin

Güləş yanağında zər ləpələnir

Günəş əl – üzünü yuyur üzündə

 

Ya Ay ruhum doğur sağ çiynin üstən

Elə bil Gün Ayla qolboyun olur

Oyyey, savab yazır mələk mələyə

Ruhum tellərinin sarı simində

“Orta Sarıtel”in, “Baş Sarıtel”in

Dolanbaclarında, tozanağında

Tövşüyür, təngiyir, tıncıxır nəfəs

Ruhum – bal arısı, şeh içindəyəm.

 

Ağ gülün şeiri

 

Sən verdiyin ağ gülün

əksi min yerə düşür

Gözdən qəlbə, qəlbdən sözə

Sözdən göylərə düşür

 

Şər qarışır saçlarına

Sən bax bir ağ çiçəyə

Milyon-milyon ulduz olur

Səpələnir gecəyə

 

Ağ güllərlə köpüklənir

Göy daşır sahilinə

Salam, Kiçik Ayı bürcü

Yeddi bəyaz gülünə

 

Ürəyimdən ulduz-ulduz

tikan çıxardan səma

ağ gül açır başdan – başa

sənlə görüşən zaman

 

Əlin gültək açılır

ləçək barmaqlarından

mən ağ gülü qoxlayıram

əlindən öpdüyüm an

 

Sizin küçədə

 

Payız səmasıdır sinəmdə könül

Sizin küçədəyəm bu gecə, gülüm

Bilirsən, mənimçin kiminsə deyil

Sənin adınadır bu küçə, gülüm

 

Qoşa gözlər idik, duyuq düşəndə

Səndən zalım anan, məndən qonşular

Yağış başlayanda, soyuq düşəndə

Bənövşə halıma yandı qonşular

 

Seyr edib küçədən açıq eyvanı

Ani görməyi də səadət sanıb

Durub saatlarla gözlərdim, sənin

bu gözdən o gözə keçdiyin anı

 

Anan bilmədimi səni kim sevir

Başında şan – şöhrət havası vardı

Əgər bacarsaydı götürüb evi

arxası küçəyə tərəf qoyardı

 

Bu küçə küçə yox çaydı – dağ çayı

Neçə dalğasına düşmüşəm onun

Dünyanın ən sakit, mülayim ayı

belə qovğasına düşmüşəm onun

 

Silinməz iz salıb o, yaddaşımda

Ömrümdə şimşək tək alışıb-yanıb

Yadıma düşəndə haçan başımda

Alovlar dillənib, odlar qalanıb

 

Pərdələr elədir, elədir, elə

İndicə açılar, çölə baxarsan

Külək cövlan edir belədən-belə

Sanıram indi də bu evdə varsan

 

Yenə təzə ildir, yenə qarlı qış

Saat o saatdır, an da ki, o an

Yağır əzəlki tək bəhanə yağış

Birdən əzəlki tək çölə çıxarsan?!

 

Müəllif hüquqları qorunur. Materialdan istifadə zamanı istinad etmək vacibdir.

Bir cavab yazın

Sizin e-poçt ünvanınız dərc edilməyəcəkdir. Gərəkli sahələr * ilə işarələnmişdir

Next Post

İlahə Ümidli. İnsan təbiətinin sınağı: Sivilizasiya ilə Vəhşilik arasında “Milçəklər Tanrısı”

İnsan təbiətinin sınağı: Sivilizasiya ilə Vəhşilik arasında “Milçəklər Tanrısı” “– Aləmdir! – Möhtəşəmdir! – İnanılmazdır!” İngilis yazçısı Vilyam Qoldinq ixtisasca müəllim olub. Müharibənin simasızlaşmış simasını görən Qoldinqin insanlara sözü var idi. Bu “Söz” uşaqların saf dünyası ilə “Milçəklərin Tanrısı”nda zühur edir. Qoldinq, insanların daxili xislətinin sivilizasiyanın maskası altında gizləndiyini, lakin […]